Authentieke podiumpersoonlijkheid met originele liedjes

Ze is volstrekt authentiek, dingt niet erg nadrukkelijk naar de gunst van het publiek, maar windt de toeschouwers wel verbazend makkelijk om de vinger. In het sfeervolle nieuwe Theater de Liefde in Haarlem beleefde afgelopen vrijdag haar nieuwste programma Vlieg op de première. Dorine Wiersma dankt haar regisseur Pieter Tiddens zonder wie ze wellicht niet meer het podium was opgekomen na de pandemie.

Wiersma is klassiek geschoold als gitarist, en dat hoor je. Vlieg op is vooral een liedjesprogramma waarin Wiersma tussendoor ook wat verhalen vertelt die niet altijd even sterk zijn. Ook speelt ze met haar voetpedalen waarmee ze stemmen achterstevoren kan laten horen. Maar haar forte is toch vooral haar liedjes en haar sterke gitaarspel dat soms ook erg percussief klinkt.

Ze schreef een fraai nummer over het gebouw van het Binnenhof wat ze dankbaar aangreep om de hopeloze teloorgang van de politiek te verwoorden:
Achter deze muren hoor je uitgewoonde woorden
Doorgeslagen stoppen sluiten kort in het debat
Vage zinnen zaniken op valsige akkoorden
Die geen mens nog kan horen, die geen sterveling nog vat
Opvallend makkelijk weet Wiersma bij dit nummer het publiek te verleiden tot meezingen. Haar prachtige gitaarspel lijkt hier beïnvloed door Keltische muziek die even later nog eens terugkomt in een barok-achtige instrumentaal nummer dat een fraai buitenbeentje vormt in het programma.

Komisch is haar lied over moeders die overal de schuld van krijgen. Ze richt haar pijlen ook op Lange Frans die ze op grappige wijze belachelijk maakt. Zelfkritiek is er in het openingslied waarin ze ons deelgenoot maakt van haar chaotische persoonlijkheid. In De draverij der diagnosen bezingt ze als een sportcommentator op hilarische wijze narcisme, adhd, borderline en andere aandoeningen. Glutenballade is al wat ouder, maar blijkt nog steeds een sterk nummer.

Haar podiumpresentatie is innemend. Wiersma lijkt vooral heel erg zichzelf. Ze reageert sympathiek op de zaal, ook als iemand op de eerste rij haar gevat aanspreekt op het soms lange stemmen van haar gitaar. Ze lijkt dan even uit het lood geslagen, maar hervindt zichzelf snel. Door haar verhalen heen weeft ze een grote sympathie voor schooljuffen. Wiersma blijkt in haar originele liedjes op een aangename manier onaangepast en dat compenseert haar niet altijd even toonvaste zang ruimschoots.