Aangrijpend verhaal in effectieve regie

Wie ben je als je jarenlang pillen slikt en wat blijft er van je persoonlijkheid over zonder medicatie? Die vraag speelt een grote rol in The almighty sometimes. Maar minstens zo belangrijk in deze aangrijpende voorstelling is de relatie tussen moeder en dochter.

Daria Bukvić is na een burnout terug in het theater. Midzomernachtsdroom was haar laatste regie en dateert uit 2022. Met The almighty sometimes van Kendall Feaver vestigt ze gelijk weer de aandacht op een eigentijds probleem: jongeren in psychische nood. Steeds meer kinderen en jongeren hebben hulp van de geestelijke gezondgeheidszorg nodig en kunnen die maar moeilijk krijgen omdat de ggz de vraag niet aan kan met grote wachtlijsten als gevolg. 

In The almighty sometimes maken we kennis met Anna (Selin Akkulak)  die vanaf haar achtste in behandeling is bij een psycholoog (Renee Soutendijk). Anna is bipolair. Ze barst van de energie of daalt af in diepe somberheid en is dan onmogelijk. Ze is buitengewoon intelligent en kan goed schrijven, zij het dat haar verhalen nogal gruwelijk en bizar zijn. Anna krijgt een lief vriendje (Mika de Pee) die niet altijd goed weet wat hij met haar stemmingswisselingen aan moet. 

Na de pauze spitst het verhaal zich toe op de verhouding tussen Anna en haar moeder (Maartje Remmers). Het zijn vooral die scenes die mij het meest naar de keel grijpen. Anna vertoont onmogelijk gedrag en dat wekt irritatie, maar tegelijk bedenk je dat ze ziek is en dat je haar dat niet altijd kwalijk kan nemen. Haar moeder doet wat ze kan maar verliest grip op haar eigen bestaan door radeloosheid en onmacht waardoor ze zelf ook hulpbehoevend dreigt te worden. Dat is zeer herkenbaar voor ouders van kinderen met problemen.

Remmers speelt die moederrol rol sterk en ook Soutendijk die een wat kille houding heeft maar zich wel degelijk begaan toont met Anna en haar moeder is op dreef. Het meest echter imponeert Selin Akkulak, eerder bij Oostpool te zien in Laura H en Het Achtste Leven. Ze is afwisselend aanstekelijk kinderlijk, onuitstaanbaar, aandoenlijk, meelijwekkend en charmant. Al die stemmingen speelt ze zeer overtuigend.

Bukvić koos voor een wit ietwat steriel aandoend maar goed passend toneelbeeld en regisseerde vooral sober, maar uiterst effectief. Haar aanpak richt zich afgezien van enkele muzikale intermezzo’s en een beeldende scene vooral op spel. Dat versterkt de impact van het verhaal. The almighty sometimes is een prachtige toneelavond waarmee Oostpool nog eens laat zien waarom zij het beste gezelschap van het land zijn.