Winnaars Toneelprijzen

Gisteravond zijn tijdens het Gala van het Nederlands Theater in Internationaal Theater Amsterdam de VSCD Toneelprijzen uitgereikt.

THEO D’OR: NAOMI VELISSARIOU
voor haar rol in Permanent Destruction: Pain Against Fear van Theater Utrecht & St. Naomi Velissariou
De jury: ‘De meerstemmige identiteit die Naomi Velissariou in haar spel toont, maakt dat de vrouw boven het concept van de productie uitstijgt. Hoe kan het ook anders; een vrouw die moeder wordt, leert een nieuwe vorm van weldadige liefde kennen, één die niet in een concept te vatten is, maar die wellicht de angst en de pijn een beetje dragelijker maakt. Ze maakt haar bewegingen trager dan in de eerdere delen, minder hard en choquerend. Dat geeft ruimte om dichtbij te komen en te zien dat er achter de boosheid ook zachtheid en kwetsbaarheid zit. In gedachten mag je haar aanraken en dat is groots voor een vrouw die bang is voor het leven en voor zichzelf.’

LOUIS D’OR: EMMANUEL OHENE BOAFO
voor zijn rol in Sea Wall van Het Nationale Theater
De jury: 'Emmanuel Ohene Boafo neemt de kijker mee in het persoonlijke verhaal van Alex en toont daarbij de vele emoties als hij het over zijn dochter, vrouw en schoonvader heeft. Door zijn open, liefdevolle spel komt de dood in deze voorstelling snoeihard binnen. Uit zijn lichaamsuitdrukking tekent zich een personage dat probeert vat te krijgen op deze tragedie, maar hier nog niet toe in staat is. Hij speelt dit subliem, met geen enkel gebaar of woord te veel. In deze intieme monoloog kun je zijn pijn en zijn strijd met die pijn, van zeer dichtbij ervaren. Dat is prachtig en onbeschrijfelijk verdrietig.'

COLOMBINA: SANNE SAMINA HANSSEN
voor haar rol in Angels in America bij Olympique Dramatique en het Toneelhuis
De jury: ‘In Angels in America maakt Sanne Samina Hanssen de waanzin van haar personage Harper volkomen inzichtelijk, ook wanneer die de werkelijkheid totaal uit het oog verliest. Ze schakelt daarbij niet alleen prachtig tussen illusie en realiteit, maar laveert ze ook voortdurend tussen hoop en wanhoop. Het is vooral bewonderenswaardig dat Hanssen van Harper geen deerniswekkend hoopje ellende maakt, maar juist een vrouw die vastbesloten de strijd aangaat met haar lot. Door haar trefzekere en krachtige vertolking sluit je Harper meteen in je hart en leef je van het begin tot het einde met haar mee.’

ARLECCHINO: JAAP SPIJKERS
De Nederlandse Toneeljury: voor zijn rol in De zaak Shell van Anoek Nuyens & Rebekka de Wit, Frascati Producties en De Nwe Tijd
‘Hoezeer je je ook hebt voorgenomen om het oneens met hem te zijn, met zijn innemende spel pakt Jaap Spijkers als CEO van Shell elke toeschouwer genadeloos in. Spijkers speelt hem vervaarlijk meerduidig: lange tijd lijkt hij vooral zachtaardig en begripvol, maar onverwacht komt hij indringend en scherp uit de hoek. Dat zorgt voor een uiterst verwarrende, bij vlagen zelfs ronduit verontrustende kijkervaring. Hij lijkt een innemende verbinder, maar wat schuilt er achter zijn rookgordijn van empathie, begrip en engagement?’

MIMEPRIJS: 8: METAMORPHOSIS
van Nicole Beutler Projects
De jury: ‘8: Metamorphosis van Nicole Beutler Projects (in coproductie met ITA/Festival O.) is een door Nicole Beutler trefzeker geregisseerd ‘gesamtkunstwerk’. Een achtkoppig mannenkoor, slagwerker Frank Rosaly, componist/dj Gary Shepherd en een bewegend lichtgrit van ontwerpers Julian Maiwald en Minna Tikkainen schitteren in een alternatief scheppingsverhaal. Leidraad: het uiteenvallen van het patriarchaat. Na een drumstel-oerknal transformeren de zangers, aanvankelijk uniform bewegend in een knap uitgevoerde mimografie-van-het-maatpak, in mythische, androgyne en dierlijke wezens. Purcells beroemdste, barokke klaaglied wordt in de remix een hortend, echoënd klankgedicht.’

GOUDEN KREKEL: (.....) EEN VOORSTELLING DIE SCHIJT HEEFT AAN ZIJN EIGEN VAGE TITEL 
door Theater Artemis i.s.m. Ruhrtriennale en Künstlerhaus Mousonturm
De VSCD Jeugdtheaterjury: ‘Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (12+) door Theater Artemis i.s.m. Ruhrtriennale en Künstlerhaus Mousonturm is behoorlijk vaag, laat zich lastig navertellen, maar is van begin tot het einde raak. Een overrompelende theaterervaring met de ideale acteurs, want in niets stralen ze uit dát ze acteurs zijn. Hun timing in het ontkennen van spel is perfect. Ze vertolken drie pubers op grandioze wijze in een spannende scenografie. Een voorstelling die even begrijpelijk, als onbegrijpelijk is. Herkenbaarheid oproept maar ook vervreemdend is. En uiteindelijk onder de huid gaat zitten. Jetse Batelaan zoekt opnieuw de grenzen van het theater op en verlegt ze en passant.’