Ola Mafalaani legt vinger op zere plek in de Staat van Theater

Gisteravond opende het Theaterfestival met Nobody home van Daria Bukvić dat op hilarische en schrijnende wijze het lot van vluchtelingen toont. Enkele uren daarvoor sprak Ola Mafalaani, artistiek leider van het Noord Nederlands Toneel, de Staat van Theater uit. Mafalaani ergerde zich aan de houding van Nederlandse politici en riep theatermakers op meer te fungeren als stem van de samenleving.

Op een bepaald moment kwam er een donkere jongen naast haar staan, even later gevolgd door een gezin met kinderen, waarna het hele podium volstroomde met migranten. Dat was een indrukwekkend gezicht en voelde ook ongemakkelijk. Intussen klonk er muziek van de Eef Breen Groep en werd de Staat van Theater een bijzondere, zelfs aangrijpende gebeurtenis.
Het is te makkelijk om de actie van Mafalaani, zelf van Syrische afkomst wat ze vreemd genoeg niet noemde, cynisch af te doen als sentiment of goed bedoeld preken voor eigen parochie. Wat mij raakte was het enorme gevoel van onmacht, schaamte en onrechtvaardigheid en de wil om daar iets aan te doen in het theater, ook al is dat verdomd ingewikkeld. Dat theater urgent kan zijn bewijst Nobody home van Bukvić maar ook een voorstelling als De Verleiders 3.

Het toneel in Nederland is vooral bij de grote Nederlandse gezelschappen, nog steeds overwegend wit en de theaterwereld veel behoudender dan vaak gedacht wordt. Er worden steeds meer voorstellingen over het nu gemaakt, ook over vluchtelingen, maar vooral door jonge theatermakers en niet door de grote gezelschappen. De aansporing van Mafalaani daartoe kon niet beter zijn. Ze legt de vinger op de zere plek. Ik vind dat ijzersterk.

Tekst: Jos Schuring

Meer weten

Genre: