Oerolverslag, deel 1
Na twee jaar eindelijk weer een normaal Oerol festival. Toch is de pandemie nog niet helemaal weg, zo moest Tryater vanwege besmetting een speelbeurt afgelasten. Onze eerste indruk na twee dagen over het eiland te hebben gefietst is dat er meer jonge mensen zijn, maar dat het aantal bezoekers lager is. Niet alle voorstellingen zitten vol. Dat het festivalterrein Westerkeyn overdag gesloten is, stelt mensen teleur. Volgend jaar is Westerkeyn helemaal verdwenen want dan staan er villa’s. Zo heeft Oerol zijn eigen Tsjechov.
We beginnen onze Oerol dagen met maar liefst drie voorstellingen van Orkater, maar die zijn onderling totaal verschillend. De eerste is Borboletas van Gery Mendes die zijn eerste Oerolvoorstelling speelt vandaag. Mendes is, dichter, singer-songwriter, producer en theatermaker. Bij Orkater maakte hij met Sir Duke drie voorstellingen waaronder The Blackout van ’77 en was hij verantwoordelijk voor de muziek van Woiski vs. Woiski en De Gliphoeve waarin hij ook meespeelde. Borboletas is een solo die Mendes ontleent aan zijn vader die ooit vanuit Kaap Verdië naar Nederland kwam waar Mendes werd geboren. Hij verhaalt over zijn vader met wie hij een liefdevolle maar niet probleemloze verhouding heeft en die lijkt Mendes op zijn beurt weer te hebben met zijn eigen zoon. Dat Mendes vertelt dat hij zijn zoontje alleen onder begeleiding mag zien, is erg openhartig en natuurlijk ook pijnlijk, maar het waarom hiervan vertelt Mendes niet. Jammer is het wel, maar dat gemis wordt enigszins gecompenseerd door zijn zeer innemende presentatie en de fraaie liedjes. Tegen het einde komen er nog drie muzikanten bij en wordt Borboletas een feestje met het publiek. Het verhaal had meer kunnen zijn. Het lijkt alsof Mendes niet wist wat hij nu precies wilde delen met zijn publiek.
De dingen die begraven liggen van Simme Wouters en Jasper Stoop is een pareltje dat vorig jaar oktober al in première ging in de serie Nieuwkomers van Orkater. Het is een prachtig absurdistisch verhaal over een ridder die zijn zwaard kwijt is en een schatgraver die levensmoe is. Uitermate fantasierijk, volstrekt origineel en muzikaal buitengewoon verrassend onder meer door de welhaast hemelse zang van Jasper Stoop. Hou deze twee in de gaten, ze maken volgend jaar samen een nieuwe bij Orkater.
De 25e voorstelling in Orkaters serie Nieuwkomers is Oroonoko van Uma, een jong collectief, bestaande uit actrices Carmen van Mulier, Jamie Grant, Cripta Scheepers en drummer/componist Jimmi Hueting. Zij bewerkten de novelle Oroonoko van Aphra Behn uit 1688 tot muziektheater. Behn, de eerste vrouwelijke auteur die kon leven van haar literatuur, beschrijft daarin het verhaal van een jonge Ghanese prins die verliefd is op Imoinda die vermoord is. Althans dat denkt hij, als de prins tot slaaf wordt gemaakt vindt hij zijn geliefde terug op een schip van de West Indische Compagnie waarna onverwachte ontmoetingen in Suriname en een revolte volgen. Huetings drumwerk stuwt de drie actrices regelmatig op in hun samenzang. Opvallend is dat de drie voortdurend andere rollen aannemen zonder dat dit verwarrend is. De voorstelling die we zien is hun allereerste speelbeurt op Terschelling. Het jonge viertal toont lef met deze eigenzinnige enscenering van een verhaal van vierhonderd jaar oud met eigentijdse muziek en fraaie soms vierstemmige samenzang.
Queen of disco van Right About Now Inc is een feestje voor het publiek. In een wat chaotische, maar zeer charmante enscenering zien we aan de hand van het levensverhaal van discoster Sylvester de opkomst van de disco en de LGBTQI+ cultuur hand in hand gaan met de Amerikaanse geschiedenis. Dat is wat veel maar de spelers maken dit goed. Juan Wells, Drussilla Mputu-Mola, Susan Malaika Bailey, Jasmine Perez en Patrick Karijowidjojo zijn allen sterk op dreef en overtuigen met hun zeer energieke performance vol. Lastig is dat geschiedenis en drama zich soms moeizaam verhouden. Als Sylvester dood gaat, zien we opeens weer Martin Luther King met zijn befaamde speech. Soms laat de verstaanbaarheid te wensen over. Maar er klinkt veel lekkere muziek en als DJ Jasmine Perez het publiek vraagt mee te dansen stroomt de vloer direct vol. Mooi dat regisseur Maarten van Hinte en Marjorie Boston dit verhaal brengen met een vrijwel geheel zwarte cast, wat in Nederland nog steeds uitzonderlijk is.
Tekst: Gertien Koster en Jos Schuring