Oerol Verslag, deel 4
Na vier dagen Oerol met dertien voorstellingen valt een aantal dingen op. De kwaliteit is merendeels hoog, de speelvreugde is enorm. En er zijn steeds meer acteurs van kleur. Het publiek blijft vooral wit en lijkt zich wat meer te verjongen. We zien veel maatschappijkritische voorstellingen. Daarvoor is een festival een ideale omgeving. Veel Oerol-bezoekers willen vooral een leuk uitstapje en pakken soms voorstellingen mee waarvoor ze vaak op de gok kaartjes kopen. Daarom is het zo prachtig dat een voorstelling als Ik zeg toch sorry van Raymi Sambo op Oerol staat want daarvan wens ik vooral dat iedereen het ziet. En op Oerol trekt het misschien wel meer bezoekers dan in de theatertournee na de zomer. (JS)
Een prachtig voorbeeld van een ander relevant verhaal is Brieven van Mia van George en Eran Producties. Het is een verhaal over liefde, vriendschap en hoop. Tiener Laila woont in een asielzoekerscentrum in Almere, ze is met haar moeder gevlucht uit Syrië waar haar vader achterbleef. Als ze vanuit school de norse, joodse meneer Cohen moet helpen met klusjes heeft ze daar helemaal geen zin in. Maar bij het opruimen van de zolder van de hoogbejaarde man treft ze een doos met brieven die geschreven zijn in de Tweede Wereldoorlog. Ze raakt in de ban van Mia, of eigenlijk heet ze Miriam, de eveneens joodse jeugdliefde van meneer Cohen die de brieven schreef en actief was in het verzet. Laila raakt gefascineerd en wil weten wat er met Mia gebeurd is. Samen met oude baas Cohen begint ze aan een zoektocht. Ze starten bij het onderduikadres van Mia en volgen haar spoor dat hun via Varsseveld en Westerbork helemaal naar Berlijn voert. Daar horen ze van de dochter van Mia dat zij de oorlog overleefd heeft en slechts een paar jaar geleden overleden is.
Brieven van Mia is gebaseerd op het gelijknamige boek van Astrid Sy dat een paar jaar geleden verscheen. Sy wil gebeurtenissen uit de geschiedenis op een vlotte en passende manier overbrengen op haar jonge lezers en laat de paralellen zien tussen de Tweede Wereldoorlog en de oorlogen nu. George Tobal bewerkte de tekst, zijn compagnon Eran Ben Michael deed de regie. George en Eran Producties zijn goed in maatschappelijke thema’s inzichtelijk maken voor volwassenen en kinderen. Zij werkten bij deze productie samen met Rose Stories die tevens uitgever is van het boek waar deze voorstelling op gebaseerd is. Het decor is een prachtige open plek in het bos in West-Terschelling bij de Tigerstelling. Dat is een groot bunkercomplex dat deel uitmaakte van de Atlantikwall. Tegenwoordig is een deel van de stelling ingericht als museum in een mooi landschap met hoogteverschillen die fraai worden benut. Laila wordt gespeeld door Liza Macedo dos Santos. Zij doet dat geweldig. Het is overduidelijk dat Laila de hoop dat Mia de oorlog overleefd heeft projecteert op haar eigen situatie en hoopt dat haar vader de oorlog in Syrie óók kan overleven. Is het erg dat dit zo expliciet wordt gemaakt? Helemaal niet. Waneer Liza het verdriet van Laila om haar vader speelt doet zij dat zeer overtuigend. Ik ben niet de enige die een traantje weg pinkt. (GK)
Brieven van Mia speelt t/m zondag nog op Oerol en is daarna nog te zien op 30 juni in De Meervaart in Amsterdam.
Tekst: Gertien Koster en Jos Schuring
