Mitroviç en Club Guy & Roni op de Parade: meer prikkelen dan pleasen
Merkwaardig toch dat er bij De Parade nog steeds door menigeen aan bier en rosé wordt gedacht, terwijl veel voorstellingen meer prikkelen dan pleasen. Wie wil kan met gemak drie voorstellingen op een avond zien en houdt dan nog genoeg tijd over om aan de bar te hangen. De voorstellingen die ik zondagavond zag, geven er alle aanleiding voor.
Mijn eerste voorstelling was Speak van Sanja Mitroviç waarin zij zelf en collega Matthieu Sys beurtelings fragmenten van politieke speeches ten beste geven. Na elk fragment kan het publiek stemmen voor de mannelijke of vrouwelijke spreker. Na vijf ronden is er een winnaar die het applaus in ontvangst mag nemen. We horen onder meer teksten van Václav Havel, Martin Luther King, maar ook Adolf Hitler en Robert Mugabe. De meeste speeches gaan over hoop en van wie ze zijn, zien we pas na afloop van het fragment. Door de keuze die je na elk fragment moet maken, word ik me er direct bewust dat ik me in mijn stemgedrag meer laat leiden door charisma, vorm en presentatie dan door inhoud. Natuurlijk werkt dat zo in de politiek, maar op deze wijze ervaar ik dat toch heel anders en dat is een wonderlijke gewaarwording.
Poedelnaakt en met veel lef
‘U hebt geen enkele fantasie nodig. U hoeft niet te weten, dat dit hier een toneel is.’ Poedelnaakt en met veel lef spuwt Ruta van Hoof haar teksten uit Offending the audience van Peter Handke, uit over het publiek. Ondertussen mengen de dansers zich regelmatig tussen het publiek om zich even later weer op de dansvloer te formeren in snelle dans, vaak breakdance, hiphop of een work out, maar ook trekken de dansers diagonale lijnen op de vloer. Handkes stuk uit 1966 wilde de toeschouwer laten nadenken over wat theater is en wat de rol van publiek is. Inmiddels zijn we bijna vijftig jaar verder en wel wat ontregeling gewend. De sfeer is opwindend met veel bloot, harde muziek, gejoel en geschreeuw. Dat is soms wat vermoeiend, maar werkt uiteindelijk wel omdat de spelers met de onafgebroken stroom aan teksten en de voortdurende confrontaties met mensen in het publiek, de verwachtingen continu tarten. De dansers zijn vooral onontkoombaar zoals dat eigenlijk altijd het geval is in een voorstelling van Club Guy and Roni.
Even later zie ik vanaf het terras de dansers van Guy en Roni al weer voorbij razen op om publiek te ronselen voor hun volgende speelbeurt. Het is buffelen op de Parade. Who Run The World is mijn laatste voorstelling, een one woman show van een overtuigend acterende Stephanie Louwrier. Haar teksten zijn feministisch getint, maar niet te militant. Ze vertelt dat wanneer haar moeder het glazen plafond zou zien, ze dat ongetwijfeld een sopje zou geven. Ze dolt wat met het publiek en een tegenspeler die opeens opkomt en ook snel weer afgaat. Tekstueel blijft het wat mager, hoewel haar zeggingskracht toeneemt naarmate de voorstelling vordert. De balans tussen vorm en inhoud vraagt meer regie, maar Louwrier is wel een aanstekelijke performer.
Gezien op 6 juli op de Parade in Den Haag. Tekst en foto: Jos Schuring
