Minou Bosua over het leven na De Bloeiende Maagden

Na negen rauwe, compromisloze, turbulente en controversiële programma’s stopte het duo De Bloeiende Maagden. Minou Bosua trekt in het nieuwe programma Minoux in haar eentje ten strijde. Nou ja, bijna. ‘Ik moet toegeven dat ik als de dood ben om alleen te zijn.’ Eerst was er een bijna existentiële angst. O God, alléén, wat nu? Het duurde even voordat bij Minou Bosua het besef kwam dat de scheiding van Ingrid Wender niet automatisch ook het einde betekende van háár theatercarrière. Haar angst is nu het startpunt geworden voor haar eerste solovoorstelling.

Daarom staat Minou Bosua, tot vorig jaar nog de helft van De Bloeiende Maagden, dit seizoen voor het eerst van haar 45-jarige leven alleen op het toneel. Nou ja, alléén is niet helemaal waar. In Minoux loopt een ijverig mannetje voortdurend te redderen, op te ruimen, aan te reiken, te vragen en te antwoorden. Remy Evers; vierdejaars student aan de Koningstheateracademie in Den Bosch, waar ze lesgeeft.

‘Iemand die orde in de chaos schept, letterlijk op het toneel, maar ook in mijn hoofd. Ik ben nog een beetje een duo, ook al is het thema van mijn voorstelling: de angst om alleen te zijn. Het is een zoektocht naar wie ik ben, zonder de ander. Oorspronkelijk ging dat over: zonder Ingrid. Over de impact van de scheiding, het loslaten van die veiligheid, wat er dan nog van je overblijft. Over de dynamiek, de voortdurende strijd, de onvoorwaardelijke trouw aan elkaar, ook al sloegen we elkaar soms de hersens in. Maar dat werd te veel een praatprogramma, te veel verhalen. Dat heb ik losgelaten. Nu is het veel breder en gaat het over wat verlies met mij, met ons doet.’

Rek eruit
Toen neuken nog gewoon was was in seizoen 2014-2015 de laatste van De Bloeiende Maagden. Wender en Bosua hadden er toen net vijf jaar pauze op zitten. Na negen heftige, rauwe, compromisloze, turbulente en controversiële programma’s was in 2009 de rek eruit.
‘Wij hebben een ongelooflijk intense relatie, met alle dynamiek, behalve seks,’ zeiden de twee Maagden twee jaar geleden over de reden van de pauze en over de nieuwe samenwerking. ‘We zijn twee tegenpolen. We gaan elkaar in het hier en nu te lijf. Als het bij mij ‘ja’ is, is het bij Ingrid ‘nee’ en andersom. Altijd weer. Wij moeten ontzettend hard werken om geen zwak compromistheater te maken.’
In Toen neuken nog gewoon was, zo’n typische in-your-face-titel van De Bloeiende Maagden, ging het over relaties waarin je jezelf compleet inlevert en afhankelijk van de ander maakt. Relaties die slechts gedijen op zompige moerasgrond, want ze bestaan omdat de angst om alleen te zijn nog onverdraaglijker is dan die schijn van liefde.

Geen schaamte
Een try-out van Minoux in de Verkadefabriek in Den Bosch maakt duidelijk dat Bosua solo die lijn doortrekt. Ook hier gaat het over die angst. Ook nu schoffelt ze haar waarheden, zekerheden en dogma’s onderuit. Ze is een actrice/cabaretier die haar eigen levensvragen altijd vertaalt naar theater. De vorm en stijl is herkenbaar; een beetje rauw, ongepolijst en chaotisch. Met een actrice die geen enkel schaamte kent om uit de kleren te gaan, op een toilet te gaan zitten, te douchen en vervolgens spiernaakt te vertellen over alles wat ze niet durft.
‘Ik liep een jaar geleden bij mijn impresariaat (Bunker Theaterzaken) binnen om te praten over de toekomst. Vol bravoure riep ik: “Dán ga ik wel solo!” Maar in mijn hart was ik ervan overtuigd dat ik dat niet zou kunnen. Nee, dat zeg ik verkeerd: dat ik het niet zou dúrven. Alleen een voorstelling schrijven, alleen op toneel, zonder rugdekking, zonder kans je achter iemand anders te verschuilen – hoe moet dat? Dat is verschrikkelijk ongemakkelijk, eerst.’
Bosua nam Adelheid Roosen als ‘klankbord en bewaaksters van mijn gedachtegoed’ en Wannie de Wijn als regisseur ‘die snapt dat je gevoel mag wankelen op toneel, dat je niet alles moet aftimmeren, dat ik mijn publiek niet met panklare recepten voor het leven naar huis wil sturen. Maar uiteindelijk sta ik er in de zaal toch bijna alleen voor.’

Minou Bosua speelt Minoux tot en met 21 januari.

Tekst Ruud Buurman | Foto’s Janita Sassen

Vul hier het formulier in en win!
http://scenes.nu/wedstrijd