Levendig theater op Delft Fringe Festival

Het Delft Fringe Festival beleefde afgheloopen tien dagen zijn veertiende editie. Op meer dan twintig plekken in de oude binnenstad zijn net als op het het Café Theater Festival voorstellingen van een half uur te zien van meestal jonge theatermakers. Dat blijft een aantrekkelijke formule, ook al door de vaak onalledaagse locaties.

Voor het eerst dit jaar selecteerde de organisatie autodidacten voor het festival. Dat pakt niet altijd goed uit. Zo speelde op een woonboot de jonge Yasin. Hij zat een paar jaar vast in een jeugdgevangenis. Waarom hij daar zat vertelt hij niet. Hij verhaalt over zijn wens om het systeem te veranderen. Wat hij daar precies mee bedoelt blijft nogal vaag. Yasins performance blijft steken in goede bedoelingen.

In een statig pand uit 1900 huis aan de Oude Delft is Drag me home te zien van Sytze Bouma die vorig jaar in Arnhem afstudeerde. In het interieur van Huis Meerten zijn oude bouwfragmenten verwerkt met veel houtsnijwerk, tegeltableaus en schouwen, gecombineerd met betimmeringen, mozaïekvloeren en glas-in-lood. In een klein halletje staan tientallen stoelen die allemaal bezet zijn. Van de rijk geornamenteerde trap schrijdt Bouma naar beneden. Hij draagt een fraaie rode jurk en is schitterend opgemaakt. Hij zegt dat hij op iemand wacht. Het gaat om Bob. In een half uur wil maar niet duidelijk worden wie Bob nu precies is. Dat is niet erg want kijken naar Bouma is fascinerend. Op welhaast vanzelfsprekende wijze beweegt hij zich door de ruimte en windt met groot gemak het publiek om de vingers. Hij mimet enkele nummers en beweegt gracieus. Twee bezoekers houden gordijnen omhoog waarachter Bouma even later in een zwarte nog uitzinniger outfit tevoorschijn komt. De jonge queer theatermaker weet op intrigerende wijze lipsyncs en teksttoneel in een dragperformance bij elkaar te brengen.

In een koffiehuis naast het station zie ik Tijd zat van Dystopia dat vorige jaar op het Delft Fringe de publieksprijs won. De naam van de groep doet vermoeden dat we een sombere voorstelling gaan zien. Niets is minder waar. Het jonge collectief bestaande uit theatermakers Fleur Mennega en Mathijs Demper en productieleider Myrthe Ligtenberg verhaalt in Tijd zat over het oneindige leven. Dat resulteert in korte vooral zeer originele sketches die lekker vlot gespeeld worden.

In Cornfalkes no pornflakes van Collectief Teder -dat ik eerder op Festival O zag- staan Clé Delphi en Isa Zwart achter hun keyboards. De jonge vrouwen verhalen over huin eerste seksuele ervaringen met onder meer een openhartig relaas over de ontdekkingen van het eerste masturberen. De vrouwen maken feministisch getinte voorstellingen en onderzoeken de taboes rond vrouwelijk seksueel genot. Het leidt tot een amusante vertelling die vooral lekker schaamteloos en ook grappig is. Het duo valt in de smaak in Delft want het wint de publieksprijs. Tamara Griffioen, artistiek leider Delft Fringe Festival: 'Collectief Teder slaagt erin om persoonlijke en kwetsbare thema’s op een ontwapenende manier te benaderen, waarbij ze taboe-onderwerpen met humor en toegankelijkheid bespreekbaar maken. Hun sterke muzikaliteit, humor en oprechte vertelkracht nam het publiek moeiteloos mee in hun boodschap.'