Eigenzinnige keuzes op Noorderzon

De moeizame opvoering van Dementia van de Hongaarse theater- en filmmaker Kornél Mundruczó  staat een objectieve mening over de voorstelling danig in de weg.  Door technische problemen begint de voorstelling te laat en moest het publiek op elkaar gepropt in een veel te kleine foyer twintig minuten wachten.

De laatste drie kwartier van de voorstelling hapert de boventiteling die dan alleen nog aan de zijkanten te lezen is voor mensen op de eerste  rijen. Vanaf mijn stoel was het niet te doen. Komt bij dat de acteurs regelmatig schreeuwend hun teksten debiteren dat op den duur erg moeiend wordt. Dementia gaat over een ziekenhuis waar nog vijf patiënten wonen en wordt opgekocht door een rijke zakenman. De voorstelling laat zich bekijken als een aanklacht tegen  de toenemende invloed van het kapitalistische westen in Hongarije, een wat achterhaald uitgangspunt. Mundruczó  gebruikt daarvoor soms sterke beelden en acteurs die ook verrassend mooi kunnen zingen. Maar het verhaal is af en toe cryptisch en op zeker moment dus niet meer te volgen, Zonde.

Een paar uur eerder zag ik Eternal, een  video-installatie van Daniel Fish. Hij vroeg acteurs Christina Rouner en Thomas Jay Ryan om de laatste scène uit de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind van Michel Gondry twee uur lang continu te spelen en nam dit op. De sessie duurde twee uur en is ongemonteerd te zien. De twee acteurs spelen hun scene die een minuut of zes duurt dus en een keer of twintig achter elkaar te zien is. Doordat de acteerstijlen niet heel erg verschillend zijn en de camera slechts een pratend hoofd in beeld brengt, vraagt deze installatie vrij veel inspanning van de toeschouwer. Door de herhalingen zouden nieuwe betekenissen van de scene kunnen ontstaan. Na drie kwartier kijken was ik daar niet zo nieuwsgierg meer naar.

Noorderzon onderscheidt zich van andere zomerfestivals door vrijwel alleen maar buitenlandse voorstellingen te programmeren. Meestal zitten die vol. Dat was hier ook het geval. De keuzes van directeur Yeoman zijn zowel bewonderenswaardig als weerbarstig. Dat het publiek die blijft volgen is mooi, maar dat heeft natuurlijk wel zijn grenzen.

Gezien op 22-8 op Festival Noorderzon in Groningen.

Tekst Jos Schuring