Column Romana Vrede over Trojan Wars en afgelasting

Onze premma is afgelast. Never have I ever. Wij van Trojan wars vlogen richting de première en zijn in onze vlucht neergehaald. Zo voelt het. Geen première. Geen feestelijke opening en misschien zelfs geen tour dit jaar. Deze column is hoe we ons voelden twee weken geleden toen ik hem schreef.

Sinds een paar maanden werk ik aan Trojan Wars een marathonvoorstelling van Het Nationale Theater, NT jong. Normaalgesproken zou ik geen column wijden aan een stuk waar ik zelf in speel. Als er iets is wat ik haat, dan is het wel een verkooppraatje houden voor eigen producties. Die vlieger gaat nu niet op, het verkooppraatje is door anderen al goed genoeg gevoerd, waardoor de voorstelling zo goed als uitverkocht is. Dat geeft mij de ruimte om eerlijk en open te praten over dit spektakel. Wie dit leest is zijn/haar kaartje toch al misgelopen.

Met veertig acteurs staan we op het toneel. Een mix van ensemble acteurs, acteurs die net van de mbo theaterschool banken afrollen en middelbare scholieren die gewoon heel erg van theater houden. Met hen speel ik de komende maanden in de grote zalen van de Nederlandse theaters. Voor sommigen van mijn collegae is dat voor het eerst. 
Vijf uur lang - met twee tussenpozen - brengen we de Trojaanse oorlog, moeder der oorlogen, tot leven. In de versie van Peer Wittenbols en Noël Fischer. Een modern klassiek theater.

Bij de kick off zaten meer dan 100 medewerkers, mede dankzij een groot educatie project rondom de voorstelling. Sommige educatie medewerkers toeren mee door het land en vestigen zich al een week voor het optreden in de stad. Ze gaan op bezoek bij scholen en rekruteren lokale scholieren voor actieve rollen in de voorstelling. Ze leren hen de scènes en bereiden hen voor. In elke nieuwe stad, nieuwe leerlingen, nieuwe acteurs.

Trojan Wars is een mega productie zowel op het podium, als achter de schermen. We gaan op reis met veertig acteurs, zestig docenten en twintig techneuten. We maken muziek, dans en theater. Mannen spelen vrouwenrollen, vrouwen spelen mannenrollen. We zijn divers en multi-getalenteerd. Ajax wordt gespeeld door Emmanuel Boafo en ik speel Agamemnon. Tessa Jonge Poerink speelt Cassandra en Vanja Rukavina is Odysseus. De dansers Skeyenno, Gary en Jeffrey spelen de herten van Artemis. Aha, de Grieken kunnen dus wel alle kleuren, maten en sekse hebben!

Oeh, man, repeteren voor Trojan Wars herinnert me eraan waarom ik zo van mijn vak houd. Alles is groots, grotesk en exuberant. Niet alleen op het podium, nee, we trekken de show zelfs door naar de foyer. Het decor draait, zweeft, stijgt en blaast op. De kostuums zijn stuk voor stuk extravagant en buitensporig, ze vertellen het verhaal eigenlijk helemaal uit zichzelf.

Het is een ding! Voor het eerst sta ik in een stuk dat niet door 1 iemand wordt gedragen, of door 1 concept of 1 verhaal. De drager van het stuk is dat wat ontstaat in de samenwerking van al die verschillende factoren.

Tuurlijk ben ik kritisch tot het onuitstaanbare geweest tijdens de repetities. Tuurlijk vind ik dat ik de enige ben die de blinde vlekken van het artistieke team zie. Tuurlijk had ik een ander kostuum gewild. Maar damn wat hou ik van theater.