Carine Crutzen over het spelen in Een sneeuw
Op dit moment speel ik met mijn dierbare collega’s in Een Sneeuw van Willem Jan Otten bij Het Toneel Speelt. We hebben de première inmiddels met succes overleefd; ternauwernood weliswaar en met gevaar voor eigen leven, want eerst moest er nog een dramatisch gevecht geleverd worden in de verplaatsingsoorlog. Als altijd verhuisden we van het repetitielokaal naar het theater voor de montage.
In deze fase moet alles bij elkaar komen en krijgt de voorstelling zijn uiteindelijke vorm. Kostuums worden beoordeeld en vervolmaakt, make up en kapsels worden bedacht, de rekwisie-ten zijn gearriveerd en lampen laten hun licht schijnen op ons sneeuwrijke decorlandschap, dat in de repetitieruimte nog maar een maquette was.
Vijf weken lang hebben we gediscussieerd en gerepeteerd, tekst geleerd, op de vloer geworsteld en gevonden. In de montage wordt alles “echt”, de toneelillusie wordt werkelijkheid en tovert een theatrale bedding voor ons verhaal. Bibberend van de zenuwen, met buikkramp en angst voor black outs, hebben we vier try-outs gespeeld met publiek. Maar het waren in dit geval niet de ac-teurs die op zwart gingen, maar de onbezielde elementen:
Sneeuwmachines die piepen en kraken terwijl het sneeuwt en zoveel herrie maken dat je je als acteur in een machinefabriek waant, vloerlampen die je per ongeluk omver schopt, kabels waarin je verstrikt raakt, stoelen die verkeerd staan zodat je opeens gedwongen wordt tot andere mise en scènes, geparkeerde serveerboys in de coulissen die je een hartgrondig “kut” doen uitroepen en je blauwe plekken bezorgen op je knie.
En dan heb ik het nog niet over vazen die slecht acteren, omdat ze bij opzettelijk op de grond smij-ten maar niet willen breken, teksten die zonder beoogde scherven vervolgens nergens meer op slaan, een telefoon die niet wil rinkelen terwijl hij dat in de scène toch echt zou moeten doen, de ouderwetse draaischijf van hetzelfde onding die plotseling niet meer wil draaien, muurvast zit en daardoor alle “bel-illusie” verstoort, een dienblad met volle glazen die het leuk vinden om op de grond te kletteren en chaos te veroorzaken, terwijl dat nou juist weer niet de bedoeling was, knoop-jes die niet open willen, kranten die spoorloos verdwenen zijn, een fluitketel die niet fluit….ffffffffff….
Komt u kijken of de elementen in uw theater een beetje willen meewerken? Aan ons zal het niet liggen!
Tekst: Carine Crutzen, foto: Leo van Velzen
