Bruisende sfeer op opening van Festival Cement
De dynamiek druipt zowat van de muren in de Verkadefabriek in Den Bosch tijdens de eerste avond van Festival Cement. Met weinig middelen en keihard werken slaagt het team van Cement er jaarlijks in om een bruisende sfeer te creëren tijdens hun festival dat zich uitsluitend richt op jonge theatermakers. En wat is het heerlijk om zoveel jong talent te zien. Ik zag gisteravond twee voorstellingen. De eerste van Annechien de Vocht en Sara van Gennip was prachtig en de tweede van Eva Line de Boer was grappig, maar te lang.
Sara van Gennip schreef Godenzoon, een fraaie nu en dan aangenaam poëtische tekst over een president en zijn vrouw die voor een onmogelijk dilemma staan. Een of andere onverlaat eist het leven van hun zoon. Wordt hij niet geofferd dan zullen 28 gegijzelde kinderen sterven. Aanvankelijk maken man en vrouw zich vooral druk over de appels voor de appeltaart, maar naarmate de nacht vordert gaat het gesprek over idealen en over opportunisme. En over de invloed van andere meningen. Er wordt bijzonder fijn gespeeld door Dimme Treurniet en Saar Vandenberghe. De regelmatige black outs en soms fysiek spel verlenen de voorstelling een aangename spanning die mooi aansluit bij de originele tekst. Sara van Gennip studeerde af in Writing for performance en filosofie en Annechien de Vocht voltooide de regieopleiding Toneelacademie Maastricht. In 2017 maken ze een voorstelling bij Bellevue Lunch. Dat is dus iets om naar uit te kijken.
In Dit gebeurt allemaal tegelijk presenteert regisseur Eva Line de Boer een performance waarbij de spelers op kleine houten podiumpjes met wielen, een soort alternatieve carnavalswagens, worden langs gereden. Ze komen links op en gaan rechts af. Het begint met Benjamin Moen, ook bekend van Bog, die een absurde tekst van zijn telefoon leest waarin hij de schoonheid van onder meer de onderarmen van zijn vriendin beschrijft. De tekst leidt tot veel hilariteit in de zaal. Even later komt een vrouw liggend en huilend voorbij op een matras. Er zijn acteurs als springende opwindpoppetjes. Dans en bewegingen worden afgewisseld met korte teksten, soms grappig, soms raadselachtig. Er is ook een bizarre scène waarin getoond wordt hoe je moet huilen bij een dode en de acteurs razend snel schakelen en verbluffend spel laten zien. Naar verbanden tussen dit alles is het echter lastig zoeken. En op een bepaald moment wordt de voorstelling meer van het zelfde. Dat is jammer want het concept is erg leuk en veel tekst en bewegingsmateriaal is erg origineel.
Festival Cement duurt nog tot en met vrijdag 25 maart
Tekst: Jos Schuring, foto's Joost de Haas en Lisa Schamlé
