Angelica Liddell is een zeer enerverende theaterbelevenis
De avonden dat ik een voorstelling uitkom en dan even niet kan praten zijn zeldzaam. Angelica Liddell, het enfant terrible van het Spaanse theater, blies me volledig omver met haar even wonderlijke als zwartgallige performance.
Haar uiterst sombere mensbeeld wordt op confronterende wijze over je uitgespuugd, waarbij ze zichzelf niet spaart. De intrigerende teksten zijn in de boventiteling goed te volgen. Net wanneer je denkt dat haar performance aanstellerij is, belaagt ze je weer en imponeert met haar teksten die soms klinken als raps en even later weer zingend gebracht worden waarbij ze soms ook wat doet denken aan de New Yokse Mederdith Monk.
De woordenstroom komt meestal als een mitrailleurvuur op je af. Liddell praat over moeders die dwepen met hun kinderen. Over de jeugd die het eeuwige leven heeft en dat volwassenen niet deugen. De voorstelling begint met dichtregels van Wordsworth over de idealen van de jeugd. Hoofdpersoon in het eerste deel is Wendy uit Peter Pan die echter niet belandt in Neverland, maar op Utoya waar Anders Breivik zijn bloedblad onder jongeren aanrichtte.
Daarna vogt een muzikaal intermezzo waarin een kamerorkestje walsmuziek speelt en een echtpaar uit Shanghai dat Liddell daar ter pekke van de straat plukte, gaat dansen. In de soloperformance van Liddell die daarop volgt, keren ook steeds weer de eerste maten van House of the Rising Sun van The Animals terug en op een bepaald moment komt het hele nummer langs waarin Lidell de gouden strot van Eric Burdon vervangt op een wijze die Janis Joplin bijkans doet verbleken. Kippevel en tranen, zo intens.
Bestudeerd is haar pose zeker, maar de intensiteit wint het van ijdelheid. Een fenomenale kunstenares is Liddell zeker. Over de oprechtheid van wat er aan ellende op je afkomt, kun je niettemin wel vraagtekens hebben. De haat die uit haar teksten spreekt is fors en tomeloos. Alles en iedereen is estupido.Vorm en inhoud zijn sterk in balans. Het maakt Todo el cielo sobre la tierra: El sindrome de Wendy tot een zeer enerverende theaterbelevenis.
**** ½ Angelica Liddell, Todo el cielo sobre la tierra: El sindrome de Wendy, gezien op 15-11 in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Foto: Nurtih Wagner-Strauss
